Na terytorium Gruzji zobaczyć można kilka miast skalnych, pośród których trzy dostępne są dla zwiedzających. Każde z nich wyróżnia się specyficzną, indywidualną architekturą oraz posiada własną, niepowtarzalną historię.
Najstarsze z nich to Upliscyche, położone w centralnej części kraju. Wyciosany w piaskowcu skalny gród służył już w I tysiącleciu do naszej ery za miejsce schronienia oraz świątynia dla ówczesnych pogan. Wraz z nastaniem chrześcijaństwa stał się miejscem schronienia dla tych, którzy odmówili przyjęcia nowej religii, zaś z biegiem stuleci wobec jej triumfu kompleks opustoszał. Podczas kolejnych trzęsień ziemi wiele pieczar uległo zniszczeniu, lecz pomimo tego można dziś dostrzec podział skalnego miasta na szereg części spełniających określone funkcje, jak antyczny teatr, sala dla przeprowadzania pogańskich obrzędów, winiarnia, świątynia pogańska, pieczary różnych rozmiarów przeznaczone dla określonych grup mieszkańców Upliscyche.
Drugim pod względem wieku skalnym kompleksem jest dawny monastyr Dawid Garedża. Założony został jeszcze w VI stuleciu w południowo-wschodniej części Gruzji przez jednego z tzw. ojców syryjskich o imieniu Dawid, który przybył do Gruzji, aby propagować chrześcijaństwo. Z celem dokonywania samoumartwienia wybrał on dla siebie nieprzystępną okolicę i założył podwaliny pod późniejszy rozwój pustelni Dawid Garedża. Dzięki popularności obiekty w kręgach duchowieństwa wraz z kolejnymi latami do Dawida dołączyli jego uczniowie oraz szereg innych pustelników, dzięki czemu kompleks znacznie się rozrósł. W średniowieczu znalazła tu swe miejsce jedna z nielicznych na ziemi gruzińskiej szkół malarstwa naściennego. Podczas zwiedzania monastyru można zobaczyć pozostałości fresków, tworzące swoistą opowieść ilustrującą każdy dzień z życia tutejszych duchownych.
Trzeci skalny kompleks Wardzia znajduje się w południowo-zachodniej części Gruzji, w regionie o historycznej nazwie Meschet-Dżawacheti. Miasto założone zostało w przygranicznej strefie jeszcze w XII stuleciu za panowania Królowej Tamary i początkowo pełniło rolę zespołu obronnego służącego za obóz i bazę wypadową dla gruzińskich wojsk. To dziś największy zachowany kompleks skalny na terenie kraju, składający się z ciągów wykutych w skale komnat położonych na maksymalnie 13 piętrach. Całość posiadała własny system wentylacji oraz zaopatrzenia w wodę. W ocalałej do naszych czasów podziemnej cerkwi zachował się do naszych dnia jeden z nielicznych fresków przedstawiających samą Tamarę.
Skomplikowana historia niestety wielokrotnie zmuszała Gruzinów do odpierania ataków wrogów zewnętrznych, co niestety odcisnęło piętno na stanie pamiątek przeszłości, które dotrwały do naszych dni. Szczególnie na pograniczu tureckim oraz u podnóży Wielkiego Kaukazu znaleźć można szereg twierdz czy wież obronnych, które stanowiły miejsce schronienia dla miejscowej ludności oraz punkty oporu dla wojska. W ciągu wielowiekowej historii tych obiektów często wpadały one w ręce agresorów, przez co można się w nich doszukać wpływów architektury ościennych narodów.